Το Gravity, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με τους Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνι, είναι μια ταινία που υπόσχεται να μας κάνει να δούμε τον πλανήτη που μας φιλοξενεί, διαφορετικά.
Για το σενάριό του, συνεργάστηκαν ο ίδιος ο σκηνοθέτης της ταινίας, Αλφόνσο Κουαρόν, με τον γιο του, Τζόνας, και αποτελεί την πρώτη επίσημη συνεργασία τους.
Οι βραβευμένοι με Όσκαρ Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνι πρωταγωνιστούν στο “Gravity”, ένα αγωνιώδες θρίλερ που θα μεταφέρει τους θεατές στο άπειρο και ασυγχώρητο “βασίλειο” του σύμπαντος. Ο υποψήφιος για Όσκαρ Αλφόνσο Κουαρόν (“Children of Men”) υπογράφει την σκηνοθεσία της ταινίας.
Η Μπούλοκ πρωταγωνιστεί ως η Δρ Ράιαν Στόουν, μια λαμπρή ιατρική μηχανικός στο πρώτο της διαστημικό ταξίδι, συνοδευόμενη από τον βετεράνο αστροναύτη Ματ Κοβάλσκι (Κλούνι), στο τιμόνι της τελευταίας του πτήσης, πριν τη συνταξιοδότηση.
Αλλά σ’ ένα φαινομενικά συνηθισμένο διαστημικό περίπατο, επέρχεται η καταστροφή. Το διαστημικό λεωφορείο καταστρέφεται, αφήνοντας τους Στόουν και Κοβάλσκι ολομόναχους – δεμένους μόνο μεταξύ τους, να στροβιλίζονται στο απέραντο σκοτάδι του διαστήματος.
Πόσο εύκολο είναι να γυρίσεις μια ταινία που διαδραματίζεται εξολοκλήρου στο διάστημα;
Καθώς φαίνεται, οι δυσκολίες για την παραγωγή δεν ήταν λίγες. Ξεκινώντας από το δεδομένο ότι οι δημιουργοί της δεν ήθελαν να θυμίζει μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, αλλά να απεικονίζει την πραγματικότητα του να είσαι εγκλωβισμένος σε ένα δύσκολο περιβάλλον, όπως είναι αυτό του διαστήματος, βασική τους μέριμνα, ήταν να επινοήσουν τρόπους και συστήματα για να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση στο κοινό ότι οι πρωταγωνιστές βρίσκονται «εγκλωβισμένοι» στο διάστημα.
Τιμ Βέμπερ
Ο υπεύθυνος οπτικών εφέ, είχε πρότεινε να δημιουργήσουν ένα εντελώς εικονικό περιβάλλον. Ο Κουαρόν αμφιταλαντεύτηκε αλλά τελικά κατάφερε, ώστε η ταινία να είναι ένα υβρίδιο ζωντανής δράσης, computer animation και CGI, σκηνικών, και ψηφιακών κοστουμιών.
Τι χρειάστηκε για να δημιουργηθεί αυτή η αίσθηση της αιώρησης;
Η μηδενική βαρύτητα φυσικά! Χρησιμοποιήθηκαν λοιπόν σύρματα για την αίσθηση της αιώρησης στο κενό αλλά και ειδικές κεκλιμένες εξέδρες.
“LightBox”
Ένα μηχάνημα που επινοήθηκε από τον Λουμπέζκι (διευθυντή φωτογραφίας) και τον Βέμπερ. Θύμιζε έναν κοίλο κύβο, τα εσωτερικά τοιχώματα του οποίου αποτελούνταν από μεγάλες, επίπεδες οθόνες, και το κάθε τοίχωμα ήταν εξοπλισμένο με χιλιάδες μικροσκοπικά φώτα LED. Σκοπός του ήταν να ρίχνει τον κατάλληλο φωτισμό στον κάθε χαρακτήρα. Με το συμβατικό φωτισμό, αυτό θα ήταν αδύνατο.
To Light Box ήταν ένα γεωμετρικό κατόρθωμα. Είχε κατασκευάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να πλησιάζουν οι τοίχοι, να μειώνεται το ύψος του ταβανιού, να αλλάζει η διαμόρφωση του δαπέδου. Το εσωτερικό του αποτελείτο από 196 πάνελ! Επέτρεψε στους δημιουργούς της ταινίας να προβάλλουν στους τοίχους του Light Box οποιεσδήποτε εικόνες ήθελαν, είτε της Γης, είτε του Διαστημικού Σταθμού είτε κάποιων μακρινών αστεριών, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους ηθοποιούς να βλέπουν αυτό που υποτίθεται ότι έβλεπε ο χαρακτήρας τους, βάση του σεναρίου.
Η Μπούλοκ πέρασε πολλές ημέρες μέσα στο Light Box, για να μπορέσει να βιώσει τη μοναξιά του χαρακτήρα της. Έμεινε μόνη της μέσα σε αυτόν το κύβο, απομονωμένη από τους υπόλοιπους ανθρώπους, με εικόνες του Ήλιου, της Σελήνης και της Γης να περιστρέφονται γύρω της.
Οι δημιουργοί έπρεπε επίσης να λάβουν υπόψη τους πού βρίσκονταν οι πρωταγωνιστές σε σχέση με τη Γη, για να προσδιορίσουν το χρώμα και τη φωτεινότητα του φωτός που ερχόταν από τη Γη προς αυτούς. Σε αυτό βοήθησε πολύ η NASA, που τους εφοδίασε με πολλές σχετικές πληροφορίες, φωτογραφίες και βιντεοσκοπήσεις.
Δεν πρόκειται για μία ταινία κινουμένων σχεδίων ή επιστημονικής φαντασίας, οπότε όλα έπρεπε να δείχνουν αληθινά
Η παραγωγή ξεκίνησε την ταινία με μια διαδικασία που ονομάζεται Previs – συντομογραφία για το pre-visualization – αποτυπώνοντάς την, ολόκληρη με μεγάλη σχολαστικότητα στον υπολογιστή. Για αυτήν την ταινία δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την ελευθερία που δίνει το animation, καθώς υπήρχαν πολλά στοιχεία πραγματικής δράσης που έπρεπε να εναρμονιστούν με αυτό, ενώ ταυτόχρονα η ζωντανή δράση ήταν και αυτή περιορισμένη, όπως επίσης και το περιθώριο αυτοσχεδιασμού των ηθοποιών.
Μία συνεχής διαδικασία μάθησης για τους υπεύθυνους για το animation, Ντείβιντ Σερκ και Μαξ Σόλομον!
Στο διάστημα ό,τι ανεβαίνει δεν κατεβαίνει ποτέ. Οπότε, έπρεπε, κατά μία έννοια, να ξαναμάθουν τους νόμους της φυσικής. Έτσι έπρεπε για παράδειγμα να έχουν στο μυαλό τους ότι, όταν κάτι περιστρέφεται, θα συνεχίζει να περιστρέφεται για πάντα μέχρι να αλληλεπιδράσει με κάτι που θα σταματήσει την περιστροφή του. Ακόμα ένα εργαλείο στα χέρια των δημιουργών της ταινίας και κυρίως των animators ήταν μία κούκλα προσομοίωσης , που «πετούσαν» στο εικονικό διάστημα για να μπορέσουν να δουν πως ένας πραγματικός οργανισμός θα κινούταν σε αυτό το περιβάλλον.
Ο υπεύθυνος των ειδικών εφέ Νιλ Κορμπούλ εφηύρε ένα σύστημα 12 τροχαλιών που μπορούσε να λειτουργήσει χειροκίνητα ή εξ αποστάσεως, και για το οποίο, προκειμένου να τεθεί σε λειτουργία, η παραγωγή προσέλαβε τους καλύτερους μαριονετίστες!
«Ελαστικά γυρίσματα»
Ο Κουαρόν και ο διευθυντής φωτογραφίας, Λουμπέζκι, πήγαιναν από μία ευρεία λήψη σε ένα close-up του προσώπου της Μπούλοκ, και στη συνέχεια από ένα κοντινό του κράνους της σε μία πιο ανοιχτή λήψη. Αυτή η διαδικασία μεταδίδει στο κοινό ένα αίσθημα κλειστοφοβίας και του επιτρέπει να ταυτιστεί περισσότερο με αυτά που περνούν οι πρωταγωνιστές.
Μπούλοκ
Η Μπούλοκ, για να προετοιμαστεί για την ταινία, ξεκίνησε συγκεκριμένη δίαιτα και προπόνηση που συνεχίστηκε καθ ‘όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Η ίδια λέει, ότι πίεσε το σώμα της στα άκρα, προκειμένου να φανεί αντάξια του ρόλου της. Η ηθοποιός συνεργάστηκε επίσης στενά με την προπονήτρια Φρανσέσκα Τζέινς, εξειδικευμένη στην κίνηση. Εκτός των συγκεκριμένων ασκήσεων προκειμένου να μάθει να κινείται σαν να έχει μηδενική βαρύτητα, είδαν μαζί πολλά βίντεο πραγματικών αστροναυτών για να παρατηρήσουν την κίνησή τους. Έπρεπε να κινείται αργά, αλλά να μιλάει με κανονικό ρυθμό, κάτι που μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά είναι πολύ δύσκολο.
Σκηνικά – ενδυματολογία
Τα περισσότερα σκηνικά στην ταινία είναι εικονικά. Ο υπεύθυνος σχεδιασμού παραγωγής, Άντι Νίκολσον, μαζί με την ομάδα του, αναπαρήγαγαν ψηφιακά τα σκηνικά στηριζόμενοι στις φωτογραφίες, αλλά και τεχνικές προδιαγραφές που πήραν από τη NASA.
Η ενδυματολόγος Τζάνι Τεμάιμ δημιούργησε στολές που από μέσα είναι έτσι φτιαγμένες που να περιορίζουν την κινητικότητα των ηθοποιών και να τους δίνουν την αίσθηση του όγκου. Το τζάμι από το κράνη ήταν φτιαγμένο ψηφιακά, και ήταν μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της ταινίας, καθώς πάνω του έπρεπε να μπορούν να φαίνονται οι ανάσες των πρωταγωνιστών.
Ήχος στο κενό; Sound design
Για μια ταινία που διαδραματίζεται σε ένα αθόρυβο κόσμο, ο ήχος ήταν ένα σημαντικό ζήτημα. Παρόλο που στο διάστημα δεν υπάρχουν ήχοι και οι παραγωγοί ήθελαν να μείνουν πιστοί σε αυτό, από την άλλη αισθάνθηκαν ότι η παντελής απουσία ήχου θα αποξένωνε το κοινό.
Ο Κουαρόν και ο υπεύθυνος ήχου Γκλεν Φρίμαντλ αποφάσισαν να συσχετίσουν τους ήχους με την αφή. Μία από τις έννοιες του ήχου είναι ότι ταξιδεύει μέσω δονήσεων, όπως όταν κάποιος αγγίζει κάτι. Έτσι το κοινό ακούει κάποιους ήχους όταν οι πρωταγωνιστές αγγίζουν και έρχονται σε επαφή με πράγματα. Οι ξαφνικές σιωπές ήταν επίσης αναπόσπαστο μέρος του sound design της ταινίας. Για τα λιγοστά σημεία που χρησιμοποιήθηκε μουσική, δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου κρουστά. Αντί για κρουστά, αναμείχθηκαν ηλεκτρονικά με ακουστικά όργανα που δημιούργησαν την αίσθηση παλμών.
πηγή: http://physicsgg.me - entertainment.in.gr – www.space.com
